Urodzony w 1895 w Krakowie. Od listopada 1918 w szeregach Wojska Polskiego. W latach 1919–1920 uczestniczył w kampanii wileńskiej. W randze dowódcy kompanii brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po wojnie pozostał w służbie czynnej. W 1928 został awansowany na stopień majora.
W kampanii wrześniowej 1939 przeszedł cały szlak bojowy 12 Dywizji Piechoty. Przez Węgry przedostał się na zachód do tworzącej się polskiej armii.
We Francji w maju 1940 został awansowany na stopień pułkownika. We wrześniu tego roku jako pierwszy emisariusz został przerzucony do kraju. W sierpniu 1942 został mianowany dowódcą Kedywu KG AK. Wydał rozkaz likwidacji generała SS w Warszawie Franza Kutschery. W kwietniu 1944 powierzono Fieldorfowi zadanie stworzenia i kierowania głęboko zakonspirowaną organizacją „Niepodległość” o kryptonimie NIE, kadrowego odłamu Armii Krajowej przygotowanego do działań w warunkach sowieckiej okupacji.
28 września 1944 awansowany na stopień generała brygady. W październiku 1944 został zastępcą dowódcy Armii Krajowej, gen. Leopolda Okulickiego.
7 marca 1945 został aresztowany przez NKWD, pod fałszywym nazwiskiem zesłany do obozu pracy na Uralu. W październiku 1947 powrócił do Polski. W lutym 1948 ujawnił się, podając prawdziwe imię i nazwisko oraz stopień generała brygady. Aresztowany przez UB.
Po sfingowanym procesie 16 kwietnia 1952 skazany na karę śmierci. Wyrok przez powieszenie wykonano 24 lutego 1953.